Пасля тэрміновай службы ў Савецкай арміі Юрый Татарнікаў вучыўся на мастацка-графічным факультэце Віцебскага дзяржаўнага педагагічнага інстытута імя С. М. Кірава. У час вучобы ажаніўся на аднакурсніцы Валянціне Панок, ураджэнцы Гродзеншчыны, з якой, атрымаўшы дыпломы, вярнуўся ў родны Брэст.
З 1969 па 1975 г. Ю. І. Татарнікаў працаваў настаўнікам у СШ № 19, а наступныя чатыры гады — у Брэсцкім тэхнікуме чыгуначнага транспарту. З 1979 г. выкладаў малюнак, жывапіс і кампазіцыю ў Брэсцкай дзіцячай мастацкай школе, дырэктарам якой быў Аляксандр Аляксандравіч Алонцаў.
Юрый Іванавіч з 1973 г. актыўна ўдзельнічаў у абласных, рэспубліканскіх выставах. Вынікам шматгадовай творчай працы стаў прыём у члены грамадскага аб’яднання «Беларускі саюз мастакоў», у які ён быў прыняты ў 1997 г. адначасова з жонкай Валянцінай Аляксандраўнай і сынам Паўлам. У 2001 г. правёў сваю персанальную выставу ў Брэсце, а наступная была арганізавана ў Мастацкім музеі г. Брэста ў 2011 г. — ужо пасля яго адыходу.
Юрый Татарнікаў пісаў своеасабліва, ён ніколі ні з кім не раіўся, нічога не пытаў, спадзеючыся толькі на сябе самога, і ў выніку ствараў цудоўныя жывапісныя творы. Мастаком былі створаны цікавая жывапісная серыя «Лёс»: «Лета і жыта», «Восень. Дарогі», «Зіма — уцёкі», «Вясна — спакой», «Доўгая ноч», «Я — жывы»; трыпціх акварэляў «Транспарт».
Працаваў пераважна ў станковым жывапісе і акварэлі, ствараючы запамінальныя вобразы гарадскіх краявідаў: «Гандлёвыя рады», «Новабудоўлі», «Вуліца Савецкая», «Старая сцяна», «Зіма», «Стары двор», «Плошча Свабоды», «Поле». Брэст быў для Юрыя Іванавіча, як і для многіх іншых мастакоў, галоўным месцам натхнення ў творчасці.
«Я — жывы» — так ён назваў сваю апошнюю жывапісную работу. Юрый Татарнікаў нечакана памёр 5 мая 2005 г., не паспеўшы паўдзельнічаць у выставе, прысвечанай 60-годдзю Вялікай Перамогі, да якой сур’ёзна рыхтаваўся, бо тэма вайны і міру праходзіла праз усю яго творчасць.
Ён быў незвычайны чалавек, рэдкі па дабрыні і адкрытасці, гатоўнасці дапамагчы кожнаму. І яго любілі ўсе — і свае дзеці, радня, сябры, і выхаванцы школы, і проста суседзі, усе тыя, з кім зводзіла жыццё. Юрый Іванавіч быў задаволены сваім лёсам, жонкай, сям’ёй, у яго была вельмі дружная і таленавітая сям’я.
Жонка,Валянціна Татарнікава-Панок, працавала ў мастацкіх майстэрнях камбіната «Мастацтва», выконвала дызайнерскія і афарміцельскія работы. Яе творы ёсць у розных тэхніках, у жанрах партрэта, пейзажа, нацюрморта, станковай графікі (акварэль, пастэль), дэкаратыўна-прыкладнога мастацтва, але працуе пераважна ў акварэлі.
Па слядах бацькоў-мастакоў рушылі іх дзеціі ўнукі. Сын, Павел Юр’евіч Татарнікаў, скончыў Беларускую дзяржаўную акадэмію мастацтваў (1995), дацэнт кафедры графікі БДАМ, працуе ў жанры графікі і кніжнай ілюстрацыі, акадэмік Беларускай акадэміі выяўленчага мастацтва (2001), лаўрэат Дзяржаўнай прэміі Рэспублікі Беларусь (2011). Дачка, Святлана Юр’еўна, скончыла БДАМ, займаецца кніжнай графікай, рэкламай,як і яе муж Сяргей Расолька. Іх сын Мікіта таксама скончыў БДАМ.
Матэрыял падрыхтаваны ў 2021 г. Брэсцкай цэнтральнай гарадской бібліятэкай імя А. С. Пушкіна. Юркевіч Жанна Валер’еўна,
загадчык інфармацыйна-бібліяграфічнага аддзела
- Юрый Татарнікаў : [рэпрадукцыя «Я жывы»] // Мастакі Брэстчыны : альбом-каталог / аўт.-склад. М. П. Кузьміч. Брэст, 2010. С. 122–123.
- Юрий Татарников : [репродукция «Зима — побег» из серии «Судьба»] // Художники Брестчины : альбом-каталог / авт.-сост. М. Коньков. Минск, 2002. С. 118–119.
- Валасюк, Л. «Я — жывы!» : [рэпрадукцыі: «Я — жывы» («Гармонія»); «На вуліцы Савецкай Брэста»] / Лявон Валасюк // Непрыдуманыя партрэты : мастакі і літаратары, народныя майстры і дойліды Берасцейшчыны / Лявон Валасюк. Брэст, 2014. С. 108–109, 278.
- Юрый Іванавіч Татарникаў // Памяць. Брэст : гіст.-дакум. хроніка : у 2 кн. Мінск, 2001. Кн. 2. С. 650.
- Гармель, Е. Дыхание времени : [об открытии выставки Ю. И. Татарникова в Художественном музее г. Бреста] / Елена Гармель // Заря. 2011. 13 августа. С. 9.
- Подолинская, Д. Дыхание памяти : [о художнике Ю. И. Татарникове] / Дарья Подолинская // Вечерний Брест. 2011. 12 августа. С. 7.
- Павлова, Л. «Я живой»: [о художнике Ю. И. Татарникове] / Любовь Павлова // Брестский курьер. 2011. 11 августа (№ 32). С. 7.
- Свинтилова, Н. Улыбка как визитная карточка : [о художнике Ю. И. Татарникове] / Наталья Свинтилова // Вечерний Брест. 2005. 20 мая.
- Гришкевич, С. Картины пишут отец и сын : [о выставке Юрия и Павла Татарниковых] / Сергей Гришкевич // Заря. 2001. 4 сентября.
- Кобяк, Э. Семейный вернисаж : [о художественной выставке семьи Татарниковых] / Э. Кобяк // Заря. 1997. 8 апреля.