Беларуская наступальная аперацыя «Баграціён» пачалася 23 чэрвеня 1944 г. Двума днямі раней на ўсіх чыгунках Беларусі пранёсся шквал «Рэйкавай вайны». За адну ноч партызаны і падпольшчыкі вывелі са строю ўсе чыгуначныя камунікацыі, паралізаваўшы тыл гітлераўскай арміі.

Мікалай Фёдаравіч Трында нарадзіўся 24 лютага 1904 г. у мястэчку Косава Слонімскага павета (цяпер Івацэвіцкага раёна Брэсцкай вобласці) у шматдзетнай сям’і рабочага. Мікалай быў самым малодшым з пецярых дзяцей. Падчас Першай сусветнай вайны сям’я падалася ў бенжанства. Жылі ў сяле Пакроўскім Ражскага павета Разанскай губерні. У гэтым сяле ж Мікалай атрымаў няпоўную сярэднюю адукацыю.

Аперацыя па вызваленні Беларусі пад кодавай назвай «Баграціён» пачалася 23 чэрвеня 1944 г. 3 ліпеня ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў была вызвалена сталіца нашай рэспублікі Мінск. Кожны дзень прыносіў звесткі аб вызваленні ўсё новых гарадоў і вёсак.

На поўдзень ад Дняпроўска-Бугскага канала ў жніўні 1943 г. утварылася партызанская зона даўжынёй 70–80 км і ў глыб 50–60 км. Уплыў партызан распаўсюджваўся далёка за межамі гэтай «партызанскай рэспублікі». Непадалёку ад в. Сварынь Драгічынскага раёна быў створаны партызанскі аэрадром, які адыграў вялікую ролю ў матэрыяльна-тэхнічным забеспячэнні Пінскага і Брэсцкага партызанскіх злучэнняў. Летам і восенню 1943 г. акупанты некалькі разоў спрабавалі захапіць вёскі ўздоўж канала. Асабліва цяжкія баі ішлі ля вёсак Адрыжын, Перакрысце, Кончыцы, Махро, Кублік, Белін, Зарэчка, Ляхавічы. У лютым – сакавіку 1944 г. партызаны гераічна вытрымалі 40-дзённую абарону на працягласці 50 км уздоўж канала. Абарона Дняпроўска-Бугскага канала вялася фарміраваннямі Брэсцкага і Пінскага партызанскіх злучэнняў.

Пасля Мазырска-Калінкавіцкай аперацыі (студзень 1944 г.) 61-я армія Беларускага фронту за зіму і вясну 1944 г. прасунулася ўздоўж правага берага ракі Прыпяць і на захад да г. п. Ратна (Украіна). Тут савецкім войскам супрацьстаяла 2-я нямецкая армія, асноўныя сілы якой замацаваліся на левым беразе Прыпяці. На гэтым участку, асабліва ў сакавіку 1944 г., вяліся баі мясцовага значэння, у тым ліку на тэрыторыі паўднёвых раёнаў Брэстчыны.

Васіль Сцяпанавіч Папоў нарадзіўся 8 студзеня 1894 г. у станіцы Праабражэнская Хапёрскай акругі (цяпер г. п. Кіквідзе Валгаградскай вобласці) у сям’і данскога казака. Закончыў настаўніцкую семінарыю. У 1916 г. прызваны ў Рускую імператарскую армію, закончыў школу прапаршчыкаў. Камандаваў узводам у Данскім казачым палку, ваяваў на Паўднёва-Заходнім фронце Першай сусветнай вайны.

Уладзімір Іванавіч Логінаў нарадзіўся 15 верасня 1923 г. у г. Белая Царква Кіеўскай губерні (цяпер Кіеўскай вобласці) у сям’і рабочага. У 1941 г. закончыў дзесяцігодку.

У Чырвонай арміі з ліпеня 1941 г. У 1942 г. закончыў Омскае ваеннае пяхотнае вучылішча. З красавіка 1942 г. – камандзір узвода супрацьтанкавых ружаў 157-га Маскоўскага ўмацаванага раёна.

Канстанцін Іванавіч Царыцын нарадзіўся 9 ліпеня 1923 г. у в. Калупаева Старыцкага павета Цвярской губерні (цяпер Ржэўскага раёна Цвярской вобласці) у сялянскай сям’і. Закончыў сямігодку ў сяле Малагіне. У 1938 г. пераехаў у Ленінград, закончыў сярэднюю школу № 16, працаваў вучнем слесара.

Захар Філімонавіч Паплаўскі нарадзіўся 12 сакавіка 1898 г. у беднай сялянскай сям’i ў в. Буякі Кобрынскага павета Гродзенскай губерні (цяпер Брэсцкага раёна Брэсцкай вобласцi). Падлеткам парабкаваў, працаваў у маёнтку Райскага.

У 1915 г. у сувязi з наблiжэннем фронту Першай сусветнай вайны сям’я выехала ў Самарскую губерню. Пэўны час Захар працаваў на суконнай фабрыцы ў Самары. У 1917 г. прызваны ў Рускую армiю, ваяваў на Заходнім фронце ў складзе 3-й Заамурскай артылерыйскай брыгады пад Цярнопалем. Уключыўся ў рэвалюцыйную барацьбу, прымаў удзел у салдацкiх выступленнях, член салдацкага рэвалюцыйнага камітэта.

Віктар Палікарпавіч Мішэнін нарадзіўся 23 лютага 1913 г. у пасёлку Юзаўка Бахмуцкага павета Екацерынаслаўскай губерні (цяпер г. Данецк) у рабочай сям’і. З 1928 г. працаваў токарам, затым канструктарам на Данецкім металургічным заводзе. Закончыў Данецкі металургічны інстытут (1938).

У Чырвонай арміі служыў у 1936–1937 гг. і з ліпеня 1941 г. Змагаўся на Заходнім, 1-м Беларускім, 2-м Беларускім франтах. У баях быў двойчы паранены (10 лютага 1942 г. і 18 сакавіка 1943 г.), пасля выздараўлення вяртаўся ў вайсковую разведку. Паспяхова правёў шмат адказных і цяжкіх баявых заданняў.