Яўстафій Пятровіч Ляхаў нарадзіўся 18 лютага 1918 г. у Адналукі Болхаўскага павета Арлоўскай губерні (Расія) у сялянскай сям’і, у якой было пяцёра дзяцей. У 1938 г. скончыў фінансава-эканамічны тэхнікум, быў прызваны ў Чырвоную армію. Удзельнік вызвалення Заходняй Беларусі (1939), Савецка-фінляндскай вайны (1939–1940).

Васіль Яўхімавіч Чарнышоў нарадзіўся 26 жніўня 1908 г. у сяле Краснае Лівенскага павета Арлоўскай губерні (Расія) у беднай сялянскай сям’і. З трынаццаці гадоў пачаў працаваць на Троіцкім заводзе, затым на чыгуначнай станцыі Бранск. У 1926 г. прызваны ў Чырвоную армію, у 1927 г. скончыў Арлоўскае ваеннае пяхотнае вучылішча і неўзабаве дэмабілізаваўся, быў накіраваны на вучобу. У 1930 г. скончыў Бранскі камуністычны ўніверсітэт, знаходзіўся на камсамольскай рабоце ў Бранску, Клінцах, Благавешчанску.

Фёдар Іванавіч Лысюк нарадзіўся ў 1908 г. у вёсцы Ямна Косіцкай воласці Брэсцкага павета Гродзенскай губерні (цяпер Тэльмінскага сельсавета Брэсцкага раёна Брэсцкай вобласці) у сялянскай сям’і. Працаваў на зямлі ў роднай вёсцы над ракой Мухавец.

У ліпені 1943 г. па ўказанні ЦК КП(б)Б на базе міжраённага «Камітэта барацьбы з нямецкімі акупантамі» (арганізаваны 12 мая 1942 г.) быў створаны Брэсцкі абласны антыфашысцкі камітэт, які працаваў пад кіраўніцтвам Брэсцкага падпольнага абкама КП(б)Б. Сакратаром антыфашысцкага камітэта быў Іосіф Паўлавіч Урбановіч (1907–1944), яго намеснікам, другім сакратаром — Мірон Емяльянавіч Крыштафовіч (1899–1985). Камітэт знаходзіўся ў распалажэнні партызанскай брыгады імя П. К. Панамарэнкі Брэсцкага злучэння. Вёў арганізацыйную і палітыка-масавую работу па ўзмацненні барацьбы насельніцтва і партызанскіх атрадаў супраць нямецка-фашысцкіх захопнікаў. Напярэдадні вызвалення Брэстчыны ад акупантаў камітэт аб’ядноўваў у 11 раённых арганізацыях 422 ячэйкі, якія налічвалі 1 893 падпольшчыкаў.

Дняпроўска-Бугскі канал — водны шлях паміж Пінскам і Брэстам працягласцю 196 км, злучае рэкі Прыпяць, Піну і Мухавец. Неабходны ўзровень вады падтрымліваўся драўлянымі вадазаборнымі плацінамі. У 1940 г. канал рэканструяваны, са жніўня пачаўся рэгулярны рух суднаў.

Іван Дзмітрыевіч Філіпук нарадзіўся 12 ліпеня 1908 г. у вёсцы ШчэглікіКобрынскага павета Гродзенскай губерні (цяпер Ленінскага сельсавета Жабінкаўскага раёна Брэсцкай вобласці) у сялянскай сям’і. Сямнаццацігадовым юнаком Іван Філіпук стаў на шлях барацьбы за вызваленне народа Заходняй Беларусі ад нацыянальнага і сацыяльнага прыгнёту. Малады рэвалюцыянер вёў сярод насельніцтва агітацыю за звяржэнне антынароднага ладу, расклейваў лістоўкі, якія заклікалі да барацьбы супраць дзеючага рэжыму, арганізоўваў тайныя сходкі, маёўкі.

На пачатак 1943 г. на акупіраванай тэрыторыі Брэсцкай вобласці дзейнічалі 25 партызанскіх атрадаў (больш за 3 тыс. чалавек). Сярод невялікіх атрадаў ішоў працэс арганізацыйнага ўмацавання. У ходзе баёў яны папаўняліся асобнымі партызанскімі групамі, альбо аб’ядноўваліся з такімі ж атрадамі, удасканальваючы структуру і баявое майстэрства. ЦК КП(б)Б у студзені 1943 г. прыняў рашэнне аб накіраванні ў Брэсцкую вобласць групы кіруючых работнікаў на чале з упаўнаважаным ЦК і Беларускага штаба партызанскага руху Сяргеем Іванавічам Сікорскім з мэтай далейшага разгортвання партызанскага руху і падпольнай работы ў тыле ворага.

Нікандр Іванавіч Сакалоў нарадзіўся 23 верасня 1923 г. у сяле Знаменскае Васкрасенскага раёна Ніжагародскай вобласці ў сялянскай сям’і. Бацька, Іван Іванавіч Сакалоў, удзельнічаў у Першай сусветнай вайне, узнагароджаны знакам «За мужество». Маці, Кацярына Іванаўна, нарадзіла і выхавала шасцёра дзяцей, узнагароджана «Медалью материнства».

У час нямецка-фашысцкай акупацыі ў г. п. Дамачава (цяпер Брэсцкага раёна) Брэсцкай вобласці быў размешчаны гарнізон. Фашысцкія гарнізоны з’яўляліся ўвасабленнем палітыкі запалохвання і гвалту, былі апорнымі пунктамі бяспекі тылу войск, эканамічнага грабяжу. Каля 150 салдат вермахта размяшчаліся за 400 м ад пасёлка ў двухпавярховым школьным будынку з цэглы, прыстасаваным для кругавой абароны. Каля 100 салдат паліцыі і жандармерыі размяшчаліся ў найбольш моцных будынках у цэнтры пасёлка. На чыгуначнай станцыі Дамачава, якая за 3 км ад пасёлка, гітлераўцы ўзвялі ўмацаванні, добра яе ахоўвалі.

У час нямецка-фашысцкай акупацыі Беларусі ў г. Давыд-Гарадку Пінскай (цяпер Брэсцкай) вобласці быў размешчаны буйны гарнізон — каля 300 гітлераўцаў. Гарнізоны з’яўляліся ўвасабленнем палітыкі запалохвання і гвалту, былі апорнымі пунктамі бяспекі тылу войск, эканамічнага грабяжу. Разгром гарнізонаў меў вырашальнае значэнне ў стварэнні і пашырэнні тэрыторый партызанскіх зон, зрыве карных аперацый акупантаў, звужаў аператыўна-тактычную прастору праціўніка, зрываў ваенныя і эканамічныя планы, меў вялікае значэнне для папаўнення партызанамі запасаў зброі, боепрыпасаў і харчавання. У барацьбе з варожымі гарнізонамі партызаны праяўлялі выключную мужнасць і адвагу.