Горад Ляхавічы Брэсцкай вобласці размешчаны на рацэ Ведзьма, прытоку ракі Шчара. Упершыню ў дакументах упамінаецца ў 1492 г. Чытаем, што кароль польскі і вялікі князь літоўскі Казімір дае дазвол пану Гаштольду (тагачаснаму ўладальніку Ляхавіч) на правядзенне тут кірмашоў і трыманне корчмаў. Мяркуючы па ўсім, мястэчка з назвай Ляхавічы ўзнікла значна раней.

Горад Ляхавічы Брэсцкай вобласці размешчаны на рацэ Ведзьма. Упершыню ў дакументах упамінаецца ў 1492 г. як дзяржаўнае ўладанне ВКЛ, цэнтр Ляхавіцкай воласці (маёнтка). У 1533 г. Ляхавічы — горад і замак, цэнтр воласці, уладанне Гаштольдаў. З 1551 г. горадам валодаў вялікі князь Жыгімонт II Аўгуст. У 1572 г. пасяленне перайшло да Я. Е. Хадкевіча і яго нашчадкаў, якія з канца ХVI ст. пачалі называцца «графы на Ляхавічах».

23 чэрвеня 1944 г. разгарнулася Беларуская аперацыя «Баграціён», адна з буйнейшых стратэгічных наступальных аперацый Чырвонай арміі ў Вялікую Айчынную вайну. Вынікам яе правядзення было поўнае вызваленне Беларусі ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў. 3 ліпеня быў вызвалены Мінск — сталіца Беларускай ССР.

Дзень вызвалення г. Пінска Брэсцкай вобласці ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў — адзін з самых светлых дзён для жыхароў горада. 14 ліпеня 1944 г. войскі Савецкай арміі, змятаючы жорсткае супраціўленне фашыстаў, вызвалілі горад ад акупацыі.

Багатая гісторыя Беларусі цесна пераплялася з гісторыяй старажытнага горада Брэста (Бярэсце, Берасце). Размяшчэнне на скрыжаванні гістарычных шляхоў прадвызначыла яго лёс, горад часта быў у цэнтры ваенных падзей.

З сярэдзіны XIII ст. у землях, якія цяпер адпавядаюць тэрыторыі сучаснай Беларусі, адбыліся кардынальныя змены. Літоўскі князь Міндоўг аб’яднаў пад сваёй уладай частку літоўскіх і ўсходнеславянскіх зямель, паклаўшы пачатак дзяржаве, вядомай як Вялікае Княства Літоўскае (ВКЛ), працэс фарміравання якой быў працяглым. Дынастычныя шлюбы, пагадненні (у рэдкіх выпадках — захоп) паміж асобнымі княствамі прывялі да ўзнікнення федэратыўнага аб’яднання. У аснове гэтага працэсу было мноства прычын, аднак галоўнымі былі: стварэнне палітычнага, ваеннага і эканамічнага саюзу супраць крыжакоў, галіцка-валынскіх князёў, татара-манголаў.

Старажытны горад Давыд-Гарадок Столінскага раёна Брэсцкай вобласці заўсёды быў свабодным. Калі адбывалася запрыгоньванне сялян, яго жыхары сталі членамі саслоўя свабодных мяшчан. Мяшчане былі падатным саслоўем: плацілі падымное, ардыншчыну, выконвалі іншыя абавязкі. У 1558 г. Гарадок Давыдаў, якім у 1521–1551 гг. валодала каралева Бона Сфорца (1494–1557), стаў прыватнаўласніцкім горадам князёў Радзівілаў, уваходзіў у Клецкую ардынацыю. Гараджане жылі на зямлі князя, мелі зямельныя надзелы, якія арандавалі ў князя, за што павінны былі плаціць чынш і адбываць паншчыну, выконваць замкавыя, дарожныя і іншыя павіннасці.

Першыя гістарычныя звесткі аб горадзе Бярозе Брэсцкай вобласці адносяцца да сярэдзіны XV ст., калі паселішча адзначана як спадчынны маёнтак роду Віштартаў-Гамшэяў. У 1477 годзе Ян Гамшэй са сваёй жонкай Барбарай заснавалі ў Бярозе Слонімскага павета ВКЛ касцёл Святой Троіцы. Гэты факт падмацоўвае думку, што ў той час Бяроза была ўжо даволі значным населенным месцам. Дакумент заснавання бярозаўскага касцёла, на жаль, не захаваўся, вядомы толькі некалькі фрагментаў i вытрымак, якія сустракаюцца ў гаспадарчых паперах кляштара картэзіянцаў.

Горад Ляхавічы Брэсцкай вобласці размешчаны на рацэ Ведзьма. Упершыню ў дакументах упамінаецца ў 1492 годзе як дзяржаўнае ўладанне ВКЛ, цэнтр Ляхавіцкай воласці (маёнтка). У першай палове XVI ст. Ляхавічы належалі Гаштольдам. З 1551 года горадам валодаў вялікі князь Жыгімонт II Аўгуст. У 1572 годзе пасяленне перайшло да Я. Е. Хадкевіча i яго нашчадкаў, якія з канца XVI ст. пачалі называцца «графы на Ляхавічах».

Горад Камянец Брэсцкай вобласці размешчаны на рацэ Лясная недалёка ад Белавежскай пушчы. З канца X ст. гэтыя землі знаходзіліся пад уладай Кіеўскай Русі, з сярэдзіны XII ст. – у складзе Валынскага княства, а з канца XII ст. з’яўляліся часткай уладанняў Галіцка-Валынскага княства.