Напачатку ХХ ст. Марыя-Ганна Выджга з’яўлялася ўладальніцай маёнтка Бродніца-Юхнавічы-Дубай у Пінскім павеце Мінскай губерні (цяпер в. Бродніца Іванаўскага раёна Брэсцкай вобласці). У 1907 г. яна заснавала броварны завод у Бродніцы. Бровары, вінакурні, броварныя заводы – вытворчасць, дзе варылі піва, гналі гарэлку. У Беларусі вядомы з ХVІ ст.

На ўскраіне райцэнтра Жабінка Брэсцкай вобласці ў 1948 г. была створана арганізацыя «Заготзярно» — пункт цэнтралізаванага прыёму збожжа. На яго тэрыторыі пабудаваны і 11 кастрычніка 1957 г. уведзены ў эксплуатацыю малагабарытны ўніверсальны камбікормавы завод (МУК3-35) магутнасцю 35 т за суткі, які забяспечваў камбікармамі гаспадаркі раёна.

У ходзе Польска-савецкай вайны ў лютым 1919 г. Заходняя Беларусь, у тым ліку і Косаўшчына, была акупіравана Польшчай. 18 сакавіка 1921 г. быў заключаны Рыжскі мірны дагавор, па якому Заходняя Беларусь аказалася пад уладай польскіх паноў. Быў утвораны Косаўскі павет Палескага ваяводства. Канчатковае тэрытарыяльнае афармленне яго адбылося 4 лютага 1921 г. Павет быў падзелены на 5 гмін: Косаўскую, Ружанскую, Пескаўскую, Святавольскую, Боркі-Гічыцкую, Целяханскую.

18 лістапада 1971 г. міністрам станкабудаўнічай і інструментальнай прамысловасці СССР быў падпісаны загад № 312 «Аб будаўніцтве завода ўніфікаваных і спецыяльных вузлоў для ліцейных аўтаматычных ліній» — першага з прадпрыемстваў станкабудаўнічага комплексу, стварэнне якога было запланавана ў г. Пінску Брэсцкай вобласці. Першая чарга завода была ўведзена ў эксплуатацыю ўжо ў студзені 1974 г.

Гісторыя стварэння Кобрынскага інструментальнага завода пачынаецца з 1924 г., калі на ўскраіне горада, у тым месцы, дзе зараз размешчаны вялікія карпусы сучаснага прамысловага прадпрыемства, былі закладзеныя піларама і млын, якія прыводзіліся ў рух ад паравой машыны магутнасцю 100 конскіх сіл. У 1928–1930 гг. былі ўстаноўленыя гонтарэзны, стругальны станкі і яшчэ адна піларама.

Пасля ўз’яднання Заходняй Беларусі з БССР у новых абласцях пачалі стварацца прадпрыемствы для рамонту сельскагаспадарчай, трактарнай і аўтамабільнай тэхнікі. У 1940 г. у г. Пінску, які тады быў абласным цэнтрам, была створана міжраённая майстэрня капітальнага рамонту.

Пасля ўз’яднання Заходняй Беларусі з БССР пачалося стварэнне саўгасаў і калгасаў, дзе выкарыстоўвалася аўтамабільная і трактарная тэхніка. Для забеспячэння яе бесперабойнай работы патрэбна была адпаведная рамонтная база. ЦК ВКП(б) і СНК СССР прынялі рашэнне аб будаўніцтве ў вызваленых абласцях рамонтных прадпрыемстваў.

Васілій Антонавіч Гарбачук нарадзіўся 14 жніўня 1930 г. у вёсцы Суботы Драгічынскага павета Палескага ваяводства (цяпер Драгічынскага раёна Брэсцкай вобласці) у сялянскай сям’і. У 1952 г. паехаў у г. Данецк (Украінская ССР), уладкаваўся рознарабочым у трэст «Донецкметаллургстрой». У 1953 г. паступіў у Данецкі індустрыяльны інстытут.

Анатоль Уладзіміравіч Зыбянок нарадзіўся 26 сакавіка 1949 г. у г. Іванаве Брэсцкай вобласці. Дзед па бацькоўскай лініі паходзіў з Брагіншчыны, у час Першай сусветнай вайны служыў прапаршчыкам, застаўся жыць у Іванаве. Ад дзеда Анатоль навучыўся многім словам лабурскага жаргону. Бацька Анатоля — удзельнік Вялікай Айчыннай вайны.

Для забеспячэння піваварных прадпрыемстваў якасным соладам на мяжы 1970–1980-х гг. было прынята рашэнне пабудаваць соладавы завод у г. Іванаве Брэсцкай вобласці. Будаўніцтва прадпрыемства пачалося ў 1981 г. Першым яго дырэктарам стаў Анатоль Уладзіміравіч Зыбянок. Будаўніцтва расцягнулася на восем гадоў.