Гісторыя торфабрыкетнага завода «Ляхавіцкі» пачалася з распрацоўкі размешчанага ў адносна блізкіх ваколіцах вёскі Тухавічы Ляхавіцкага раёна Брэсцкай вобласці тарфянога масіву «Выганашчанскі». Сюды ў 1968 г. прыехалі геолагі і ўстанавілі шчыт з надпісам «Тут будзе пабудаваны торфабрыкетны завод». Пастановай Савета Міністраў № 937 ад 30 жніўня 1968 г. заснаваны торфабрыкетны завод «Ляхавіцкі».

Завод пачалі будаваць у 1969 г., а закончылі — у 1973-м. Размешчаны на поўдзень ад Тухавіч. Першыя тры гады існавання прадпрыемства прадукцыяй быў так званы фрэзерны торф, больш вядомы, як тарфяная крошка. Ішоў ён у асноўным на патрэбы сельскай гаспадаркі: у якасці ўгнаенняў, для падсцілкі жывёлы. Паралельна ішло будаўніцтва цэха па выпуску паліўных брыкетаў, сыравінай для якіх і з’яўляецца фрэзторф. Першы брыкет з кулярын новапабудованага завода сышоў 1 ліпеня 1973 г.

На прамысловай карце Ляхавіцкага раёна Брэсцкай вобласці 7 ліпеня 1978 г. з’явілася новае прадпрыемства — «Вопытны завод металічнай тары», якое было створана на базе тарнага завода. Першая прадукцыя — бляшанкі, якія выкарыстоўваліся для ўпакоўкі і захоўвання сушанай бульбы для маракоў далёкага плавання.

Пазней сталі выпускаць покрыўкі для шклатары. 25 млн. штук у год — лічылася вельмі добрым вытворчым паказчыкам. У 1982 г. на заводзе асвоена перапрацоўка поліэтылену высокага ціску і наладжана вытворчасць поліэтыленавых коркаў. У 1984 г. асвоены выпуск палімерных скрынак для бутэлек.

   Сваю гісторыю ААТ «Грушаўскі рамонтна-механічны завод» Кобрынскага раёна Брэсцкай вобласці вядзе з пасляваенных гадоў. Завод пачынаўся як коннае дэпо, утворанае адразу пасля вызвалення Грушава ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў. Пазней пераўтворана ў машынна-трактарную станцыю, у 1963 г. — у рамонтна-экскаватарную майстэрню Белгалоўмеліяводгаса.

Напачатку ХХ ст. Марыя-Ганна Выджга з’яўлялася ўладальніцай маёнтка Бродніца-Юхнавічы-Дубай у Пінскім павеце Мінскай губерні (цяпер в. Бродніца Іванаўскага раёна Брэсцкай вобласці). У 1907 г. яна заснавала броварны завод у Бродніцы. Бровары, вінакурні, броварныя заводы – вытворчасць, дзе варылі піва, гналі гарэлку. У Беларусі вядомы з ХVІ ст.

На ўскраіне райцэнтра Жабінка Брэсцкай вобласці ў 1948 г. была створана арганізацыя «Заготзярно» — пункт цэнтралізаванага прыёму збожжа. На яго тэрыторыі пабудаваны і 11 кастрычніка 1957 г. уведзены ў эксплуатацыю малагабарытны ўніверсальны камбікормавы завод (МУК3-35) магутнасцю 35 т за суткі, які забяспечваў камбікармамі гаспадаркі раёна.

У ходзе Польска-савецкай вайны ў лютым 1919 г. Заходняя Беларусь, у тым ліку і Косаўшчына, была акупіравана Польшчай. 18 сакавіка 1921 г. быў заключаны Рыжскі мірны дагавор, па якому Заходняя Беларусь аказалася пад уладай польскіх паноў. Быў утвораны Косаўскі павет Палескага ваяводства. Канчатковае тэрытарыяльнае афармленне яго адбылося 4 лютага 1921 г. Павет быў падзелены на 5 гмін: Косаўскую, Ружанскую, Пескаўскую, Святавольскую, Боркі-Гічыцкую, Целяханскую.

18 лістапада 1971 г. міністрам станкабудаўнічай і інструментальнай прамысловасці СССР быў падпісаны загад № 312 «Аб будаўніцтве завода ўніфікаваных і спецыяльных вузлоў для ліцейных аўтаматычных ліній» — першага з прадпрыемстваў станкабудаўнічага комплексу, стварэнне якога было запланавана ў г. Пінску Брэсцкай вобласці. Першая чарга завода была ўведзена ў эксплуатацыю ўжо ў студзені 1974 г.

Гісторыя стварэння Кобрынскага інструментальнага завода пачынаецца з 1924 г., калі на ўскраіне горада, у тым месцы, дзе зараз размешчаны вялікія карпусы сучаснага прамысловага прадпрыемства, былі закладзеныя піларама і млын, якія прыводзіліся ў рух ад паравой машыны магутнасцю 100 конскіх сіл. У 1928–1930 гг. былі ўстаноўленыя гонтарэзны, стругальны станкі і яшчэ адна піларама.

Пасля ўз’яднання Заходняй Беларусі з БССР у новых абласцях пачалі стварацца прадпрыемствы для рамонту сельскагаспадарчай, трактарнай і аўтамабільнай тэхнікі. У 1940 г. у г. Пінску, які тады быў абласным цэнтрам, была створана міжраённая майстэрня капітальнага рамонту.

Пасля ўз’яднання Заходняй Беларусі з БССР пачалося стварэнне саўгасаў і калгасаў, дзе выкарыстоўвалася аўтамабільная і трактарная тэхніка. Для забеспячэння яе бесперабойнай работы патрэбна была адпаведная рамонтная база. ЦК ВКП(б) і СНК СССР прынялі рашэнне аб будаўніцтве ў вызваленых абласцях рамонтных прадпрыемстваў.