З 1945 г. Міхаіл Екельчык вучыўся ў Саратаўскім індустрыяльным тэхнікуме працоўных рэзерваў, які скончыў з адзнакай у 1949 г. Працаваў токарам на адным з заводаў у Саратаве, стаў майстрам, а затым і начальнікам змены, атрымаў унікальны вопыт у пытаннях металаапрацоўкі. У 1951–1954 гг. вучыўся ў Саратаўскім інстытуце механізацыі і электрыфікацыі сельскай гаспадаркі, пасля заканчэння працаваў у Астраханскай вобласці начальнікам вытворчага ўчастка, загадчыкам машынна-трактарных майстэрняў.
У 1958 г. Міхаіл Екельчык вярнуўся ў Мінск, працаваў на станкабудаўнічым заводзе імя К. Варашылава, затым — на заводзе вылічальных машын імя Р. К. Арджанікідзэ, у 1960–1964 гг. быў галоўным тэхнолагам завода. Завод імя Р. К. Арджанікідзэ ў гэты час быў яшчэ на стадыі станаўлення і пытанні ўзнікалі штодзённа і нечакана, Міхаіл Емяльянавіч аператыўна іх вырашаў. Была наладжана серыйная вытворчасць ЭВМ «Мінск-1» і «Мінск-2», вырабаў спецыяльнай тэхнікі.
1 кастрычнiка 1964 г. М. Е. Екельчык як выдатны спецыяліст пераведзены ў Брэст i назначаны галоўным інжынерам нядаўна створанага Брэсцкага завода электравымяральных прылад (з 1972 г. — электрамеханічнага завода). Дырэктарам завода ў 1963–1982 гг. быў Уладзімір Аляксандравіч Сальнікаў (1924–1982), таленавіты інжынер і кіраўнік, чалавек рознабакова адораны. Кiраўнiкi завода знаходзілі неабходных спецыялістаў, лепшых выпускнікоў інстытутаў і запрашалі на працу ў Брэст, сфарміравалі выдатны калектыў, здольны на вырашэнне пастаўленых перад заводам задач. Тэхнічная палітыка, вызначаная М. Е. Екельчыкам, дазволіла на пачатковым этапе стварэння завода засвоіць вытворчасць перфалентачных, перфакартачных устройстваў, а затым ЭВМ-1020, усяго 24 тэхнічныя сродкі вылічальнай тэхнікі.
Ужо 8 мая 1965 г. завод выпусціў першы выраб — ФСМ-3 (фотамеханізм, які прызначаны для счытвання інфармацыі з перфакартаў і перфастужак). Потым засвоілі мантаж панэляў і шэрага перыферыйных устройстваў. У канцы 1967 г. з’явіўся першы «БЛАНК П». Устройства «БЛАНК П» уяўляла сабой прыладу, якая счытвала з паперы надпісы алоўкам і тым самым забяспечыла апрацоўку матэрыялаў Усесаюзнага перапісу насельніцтва 1970 г.
У 1970 г. М. Е. Екельчык у ліку групы спецыялістаў БССР стаў лаўрэатам Дзяржаўнай прэміі СССР у вобласці тэхнікі за ўдзел у стварэнні сямейства ўніверсальных ЭВМ другога пакалення тыпу «Мінск» і асваенне іх серыйнай вытворчасці. З’явіўся першым у Брэсце і вобласці лаўрэатам гэтай прэстыжнай прэміі.
Рознабаковыя пазнанні Міхаіла Емяльянавіча, прастата і даступнасць, глыбокая павага да працы рабочага і інжынера садзейнічалі фарміраванню творчага клімату, які трансфарміраваўся ў інтэлектуальны патэнцыял завода. Галоўны інжынер клапаціўся і аб якасным папаўненні фондаў тэхнічнай бібліятэкі завода. Усе інжынеры і начальнікі падраздзяленняў вучыліся ў яго, як праводзіць тэхнічныя нарады, ставіць задачы перад калектывамі, накіроўваць людзей на галоўнае. Ён быў славалюбівы, але не асабіста, а прафесійна — імкнуўся, каб яго прадпрыемства было лепшым сярод іншых у галіне прыладабудавання.
Міхаіл Емяльянавіч быў заўзятым футбольным балельшчыкам, «хварэў» за каманду «Дынама» (Мінск). Шмат займаўся грамадскімі справамі, у 1968 г. прыняты ў КПСС, чытаў лекцыі па лiнii таварыства «Веды». Выбіраўся дэпутатам Брэсцкага гарадскога Савета дэпутатаў працоўных, Вярхоўнага Савета БССР 8-га склікання (1971–1974), быў дэлегатам ХХVІІ з’езда КПБ (1971). Узнагароджаны ордэнам Працоўнага Чырвонага Сцяга, медалём «За доблестный труд. В ознаменование 100-летия со дня рождения В. И. Ленина», Ганаровай граматай Вярхоўнага Савета БССР, медалямi ВДНГ СССР.
М. Е. Екельчык у выніку цяжкой хваробы памёр 19 лістапада 1976 г. Пахаваны на Гарнізонных могiлках г. Брэста (сектар 10), на магіле ўстаноўлены бюст (скульптар У. А. Сальнікаў). Яго імем у 2008 г. названа вуліца ў Паўднёва-заходнім мікрараёне г. Брэста.
Матэрыял падрыхтаваны ў 2018 г. Брэсцкай абласной бiблiятэкай iмя М. Горкага.
Сухапар Уладзiмiр Васiльевiч, гал. бiблiёграф аддзела краязнаўчай лiтаратуры i бiблiяграфii