Сяргей Васільевіч Рахманінаў (1873–1943) — рускі кампазітар, піяніст, дырыжор. Скончыў Маскоўскую кансерваторыю па класах фартэпіяна (1891) і кампазіцыі (1892). Як піяніст шмат канцэртаваў у Расіі (у 1895 г. выступаў у Мінску) і за мяжой. Дырыжор Маскоўскай прыватнай рускай оперы (1897–1898) і Вялікага тэатра ў Маскве (1904–1906). З 1917 г. жыў за мяжой, галоўным чынам у ЗША, вёў пераважна выканальніцкую дзейнасць. У Другую сусветную вайну даў шэраг канцэртаў у Фонд абароны СССР. Выканальніцкае мастацтва С. В. Рахманінава — важны этап у развіцці сусветнага піянізму.

Якаў Сямёнавіч Малайчук нарадзіўся 15 верасня 1944 г. у в. Дзераўная Драгічынскага раёна Брэсцкай вобласці ў сям’і сялян. Бацька загінуў на вайне ў 1945 г.

Ігар Паўлавіч Чэрнік нарадзіўся 25 жніўня 1932 г. у в. Гарадзец Кобрынскага павета Палескага ваяводства (цяпер аграгарадок Гарадзец Кобрынскага раёна Брэсцкай вобласці) у простай вясковай сям’і, дзе цанілася праца i музыка. Пазней у сваіх творах самабытны паэт і музыка часта будзе згадваць бацькоўскі дом, сваю вёску, дзе нарадзіўся і рос, дзе прайшлі незабыўныя гады апаленага вайной дзяцінства і пасляваеннай суровай юнацкасці. Дарэчы, і сёння Ігар Паўлавіч пражывае ў бацькоўскім доме.

Рыгор Раманавіч Шырма нарадзіўся 21 студзеня 1892 г. у в. Шакуны Пружанскага павета Гродзенскай губерні (цяпер Пружанскага раёна Брэсцкай вобласці) у вялікай сялянскай сям’і. Захапленне роднай песняй пачалося ў раннім дзяцінстве. Першым, хто дапамог Рыгору адчуць прыгажосць харавых спеваў, быў хатні настаўнік Салук. Любоў да песні ўзрасла ў час вучобы ў Пружанскім гарадскім вучылішчы (1905–1910), цягу юнака да народнай паэзіі заўважыў настаўнік літаратуры Манцэвіч, які і параіў Рыгору Раманавічу запісваць песні.

Валерый Барысавіч Коваль нарадзіўся 24 красавіка 1951 г. у г. Бабруйску Магілёўскай вобласці. Бацька ў маладосці іграў на кларнеце, дзядзя — на гармоні, маці добра спявала, але спецыяльнай музычнай адукацыі яны не мелі. У чацвёртым класе Валера Коваль прыйшоў у школьны духавы аркестр, з таго часу яго лёс стаў звязаны з музыкай.

Віктар Мікалаевіч Трамбіцкі нарадзіўся 12 лютага 1895 г. у г. Брэст-Літоўску Гродзенскай губерні (цяпер Брэст). Яго бацька, Мікалай Іванавіч Трамбіцкі, капітан, камандзір 15-й роты артылерыі ў Брэст-Літоўскай крэпасці, любіў і разумеў музыку, добра іграў на раялі і нават нешта сачыняў, даў першыя ўрокі музыкі Віктару.

Заслужаны аматарскі аркестр рускіх народных інструментаў Брэсцкага музычнага каледжа імя Р. Шырмы — адзін з найстарэйшых творчых калектываў сярэдніх навучальных устаноў Рэспублікі Беларусь. Быў створаны ў 1950 г. пры Брэсцкім музычным вучылішчы, напачатку па складзе быў падобны хутчэй на ансамбль. Яго стваральнік і першы кіраўнік — выкладчык Міхаіл Рыгоравіч Солапаў.

Дзяржаўная акадэмічная харавая капэла была створана ў г. Беластоку, які на той час уваходзіў у БССР, 1 лістапада 1939 г. Рыгорам Раманавічам Шырмам па даручэнні ўраду Беларускай ССР. Гэта быў першы ў заходніх абласцях Беларусі прафесійны музычны калектыў, які спачатку называўся Беларускім ансамблем песні і танца. Танцавальнай групай кіраваў балетмайстар Іван Маркавіч Хвораст (1902–1983), ураджэнец в. Кацёлкі Пружанскага раёна Брэсцкай вобласці. Першы канцэрт ансамбля адбыўся 23 лютага 1940 г. у Доме Чырвонай арміі ў Беластоку. У чэрвені 1941 г. ансамбль з поспехам выступаў у Маскве.

Аляксандр Аляксандравіч Мартыненка нарадзіўся 21 мая 1939 г. у Мінску. З дзяцінства захапляўся музыкай, у музычнай школе не вучыўся, але актыўна займаўся ў мастацкай самадзейнасці. У 10-м класе быў адным з арганізатараў вучнёўскага аркестра і абраны яго кіраўніком. Пасля школы паступаў у лётнае вучылішча, але няўдала, пайшоў працаваць. Праз год паступіў у Мінскае музычнае вучылішча.

Яўгенія Эдуардаўна Лінёва (Папрыц) нарадзілася 9 студзеня 1854 г. у г. Брэст-Літоўску (цяпер Брэст). Бацька, Эдуард Густававіч Папрыц (1816–1870), служыў выкладчыкам Аляксандраўскага Брэсцкага кадэцкага корпуса. Маці, Ганна Канстанцінаўна (Воган), была таленавітай спявачкай, гарачай аматаркай музыкі, у юнацтве вучылася ў Варшаве ў вялікага рускага кампазітара М. І. Глінкі. Усё, што ўмела і чым валодала, у сэнсе талентаў і навыкаў, Ганна Канстанцінаўна перадала дачцы.