Спаскі манастыр г. Кобрына — найбольш старажытны помнік праваслаўнага царкоўнага будаўніцтва, адно з найстаражытнейшых мясцін Беларусі. Размешчаны на левым беразе р. Мухавец. Да нашых дзён захаваўся келейны двухпавярховы манастырскі корпус (вул. 17 Верасня, 11).

Адкрытае акцыянернае таварыства «Ручайка» пачынала сваю дзейнасць як Кобрынская прадзільна-ткацкая фабрыка.Заснаваная ў 1980 г. прадзільна-ткацкая фабрыка забяспечвала Савецкі Саюз прадзівам, тэхнічнымі і дэкаратыўнымі тканінамі, з'яўлялася горадаўтваральным прадпрыемствам з колькасцю працуючых звыш трох тысяч.Фабрыка была адным з нешматлікіх прадпрыемстваў, арыентаваных на вытворчасць пражы з сумесі натуральных і хімічных валокнаў і тканін бытавога і тэхнічнага прызначэння.

У лістападзе 1958 г. пастановай ЦК КПБ і Савета Міністраў БССР № 738 «Аб плане газіфікацыі гарадоў і іншых населеных пунктаў Беларускай ССР у 1959–1965 гадах» былі закладзены асновы будучай галіны. Газіфікацыя рэспублікі стала адным з важнейшых напрамкаў дзяржаўнай палітыкі. За пяцігодку пабудавана 7 газанапаўняльных станцый, у т. л. Брэсцкая.

Гісторыя суда Кобрынскага раёна бярэ свой пачатак у 1940 г., калі на падставе пастановы Брэсцкага аблвыканкама ад 8 студзеня быў утвораны Кобрынскі судовы ўчастак народных судоў. Пастановай Кобрынскага райвыканкама і райкама КПБ у 1940 г. народным суддзёй Кобрынскага раёна быў зацверджаны Іосіф Рыгоравіч Энцін — першы і адзіны суддзя Кобрынскага судовага ўчастка. У архіўных дакументах, па якіх прайшла нямецка-фашысцкая акупацыя, няма дакладнай даты пачатку работы ўстановы.

Кобрынская раённая дзяржаўная натарыяльная кантора ўпраўлення Народнага Камісарыята юстыцыі БССР пры Брэсцкім абласным Савеце дэпутатаў працоўных утворана ў 1940 г. Дакументы таго перыяду не захаваліся ў сувязі з акупацыяй тэрыторыі нямецка-фашысцкімі захопнікамі, таму дакладную дату нараджэння натарыяльнай канторы немагчыма вызначыць.

У СССР была створана шырокая сетка пазашкольных устаноў, якія вялі работу з вучнямі ў пазаўрочны час. 5 лістапада 1950 г. у невялікім аднапавярховым будынку быў адкрыты Кобрынскі раённы Дом піянераў і школьнікаў. Першым дырэктарам установы стаў Міхаіл Барысавіч Берлін. У трох пакоях працавала чатыры гурткі дэкаратыўна-прыкладнай творчасці.

Уладзімір Андрэевіч Семянюк нарадзіўся 16 лістапада 1940 г. у в. Залессе Кобрынскага раёна Брэсцкай вобласці. Бацькі былі простыя сяляне, працавалі ў калгасе імя А В. Суворава. У сям’і было трое сыноў, усе змаглі атрымаць добрую адукацыю, заняць высокае становішча ў грамадстве. Старэйшы Пётр стаў вайскоўцам, сярэдні Мікалай быў галоўным аграномам у калгасе, Уладзімір, малодшы з братоў, стаў прафесарам філасофіі. Сястра Марыя працавала настаўніцай у Залескай сярэдняй школе.

Нараджэнне Кобрынскага рамонтнага завода звязана з уз’яднаннем Заходняй Беларусі з БССР. На былых памешчыцкіх землях заходніх абласцей пачалі стварацца саўгасы і калгасы. На палях з’явілася тэхніка, і для забеспячэння яе бесперабойнай работы патрэбна была рамонтная база. У верасні 1939 г. ЦК ВКП(б) і СНК СССР прынялі рашэнне аб будаўніцтве ў вызваленых абласцях рамонтных прадпрыемстваў.

Надзея Рыгораўна Дземянчук нарадзілася 25 ліпеня 1940 г. у в. Песценькі Кобрынскага раёна Брэсцкай вобласці ў сялянскай сям’і. З ранняга дзяцінства дзяўчынку вабіла літаратура: любіла чытаць аб прыгодах і падарожжах, гістарычныя кнігі.

Іван Паўлавіч Мароз нарадзіўся 22 сакавіка 1945 г. у в. Свішчы Жабінкаўскага раёна Брэсцкай вобласці ў сялянскай сям’і. Бацька — удзельнік Вялікай Айчыннай вайны, франтавік. У дзяцінстве ў Івана праявілася цікавасць да механікі, таму пасля заканчэння сямігодкі ў 1961 г. ён вырашыў пайсці вучыцца ў Пружанскі саўгас-тэхнікум. Скончыў аддзяленне механізацыі, атрымаў спецыяльнасць тэхніка-механіка.