Адзін са старажытных гарадоў Беларусі Пінск знаходзіўся на знакамітым шляху «из варяг в греки». Размешчаны на рацэ Піна, якая паблізу ўпадае ў раку Прыпяць — галоўную артэрыю Беларускага Палесся — меў сваю прыстань здаўна. Дзякуючы воднаму транспарту жыццё ў горадзе кіпела.

Пасля вызвалення г. Кобрына Брэсцкай вобласці ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў стаялі задачы аднаўлення народнай гаспадаркі. У Кобрыне былі разбураны і прыведзены ў непрыдатнасць трэцяя частка жылога фонду, прамысловыя прадпрыемствы, будынкі паштова-тэлеграфнай сувязі, электрастанцыя, чыгунка, вакзал і масты. Усё гэта трэба было аднавіць.

У 1970-я гг. у СССР было пабудавана каля 200 піваварных заводаў рознай магутнасці. Для забяспячэння піваварных прадпрыемстваў якасным соладам было прынята рашэнне пабудаваць соладавы завод у г. Іванава Брэсцкай вобласці. Будаўніцтва прадпрыемства пачалося ў 1981 г. Першым яго дырэктарам стаў Анатоль Уладзіміравіч Зыбянок.

Ляхавіцкая раённая газета «Савецкі патрыёт» 31 жніўня 1947 г. паведаміла аб пачатку будаўніцтва кансервавага завода: «Ляхавіцкі райпрамкамбінат распачаў будаўніцтва кансервавага завода. Зараз ідзе нарыхтоўка пяску і гліны для ўнутранай аддзелкі будынкаў, прызначаных пад завод.

Днямі пачалася ўкладка шчэбня пад бетонную падлогу. Робіцца фундамент пад паравы кацёл, адрываецца катлаван пад ляднік. Завод намечана пусціць у гэтым годзе. Ён будзе выпускаць 4 мільёны банак кансерваў у год».

Сваю гісторыю аўтамабільны парк № 15 г. Драгічына Брэсцкай вобласці адлічвае з 1964 г., калі ў складзе філіяла Кобрынскай аўтабазы была арганізавана Драгічынская аўтабаза № 5. Яе першым кіраўніком з’яўляўся Аляксандр Лукіч Гац.

На аўтабазу № 5 ускладаліся абавязкі па забеспячэнні горада і раёна аўтамабільнымі перавозкамі грузаў і пасажыраў. У той час вытворчыя і адміністрацыйныя памяшканні новаўтворанага аўтатранспартнага прадпрыемства размясціліся ў будынках па вул. Кастрычніцкай, 57. У аўтагаспадарцы налічвалася 79 грузавых аўтамабіляў і 11 аўтобусаў з рабочым персаналам 248 чалавек. Аўтагаспадарка мела такія аўтамашыны, як ГАЗ-51, ЗІЛ-164, КАЗ-608.

Сваю гісторыю аўтамабільны парк № 15 г. Драгічына Брэсцкай вобласці адлічвае з 1964 г., калі ў складзе філіяла Кобрынскай аўтабазы была арганізавана Драгічынская аўтабаза № 5. Яе першым кіраўніком з’яўляўся Аляксандр Лукіч Гац.

Неўзабаве пасля вызвалення ад нямецка-фашысцкай акупацыі ў г. Маларыта Брэсцкай вобласці ў жніўні 1944 г. на базе лесапільнага завода была створана Маларыцкая машынна-трактарная станцыя (МТС). Першым дырэктарам быў прызначаны Георгій Волкаў, былы партызан атрада імя Жукава, старшым механікам – Іван Іванавіч Клокаў.

Вядучай галіной прамысловасці Беларусі ў першай палове ХІХ ст. заставалася суконная. У цыркуляры міністра ўнутраных спраў за 1808 г. указвалася на неабходнасць павелічэння колькасці суконных мануфактур у беларускіх губернях. З мэтай заахвочвання стваральнікам суконных прадпрыемстваў даваліся дзяржаўныя пазыкі, аказвалася дапамога ў найме працоўнай сілы. Суконныя прадпрыемствы былі пастаўшчыкамі сукна для арміі,урад быў зацікаўлены ў іх развіцці.

Гісторыя торфабрыкетнага завода «Ляхавіцкі» пачалася з распрацоўкі размешчанага ў адносна блізкіх ваколіцах вёскі Тухавічы Ляхавіцкага раёна Брэсцкай вобласці тарфянога масіву «Выганашчанскі». Сюды ў 1968 г. прыехалі геолагі і ўстанавілі шчыт з надпісам «Тут будзе пабудаваны торфабрыкетны завод». Пастановай Савета Міністраў № 937 ад 30 жніўня 1968 г. заснаваны торфабрыкетны завод «Ляхавіцкі».

Завод пачалі будаваць у 1969 г., а закончылі — у 1973-м. Размешчаны на поўдзень ад Тухавіч. Першыя тры гады існавання прадпрыемства прадукцыяй быў так званы фрэзерны торф, больш вядомы, як тарфяная крошка. Ішоў ён у асноўным на патрэбы сельскай гаспадаркі: у якасці ўгнаенняў, для падсцілкі жывёлы. Паралельна ішло будаўніцтва цэха па выпуску паліўных брыкетаў, сыравінай для якіх і з’яўляецца фрэзторф. Першы брыкет з кулярын новапабудованага завода сышоў 1 ліпеня 1973 г.

На прамысловай карце Ляхавіцкага раёна Брэсцкай вобласці 7 ліпеня 1978 г. з’явілася новае прадпрыемства — «Вопытны завод металічнай тары», якое было створана на базе тарнага завода. Першая прадукцыя — бляшанкі, якія выкарыстоўваліся для ўпакоўкі і захоўвання сушанай бульбы для маракоў далёкага плавання.

Пазней сталі выпускаць покрыўкі для шклатары. 25 млн. штук у год — лічылася вельмі добрым вытворчым паказчыкам. У 1982 г. на заводзе асвоена перапрацоўка поліэтылену высокага ціску і наладжана вытворчасць поліэтыленавых коркаў. У 1984 г. асвоены выпуск палімерных скрынак для бутэлек.