Сваю гісторыю аўтамабільны парк № 15 г. Драгічына Брэсцкай вобласці адлічвае з 1964 г., калі ў складзе філіяла Кобрынскай аўтабазы была арганізавана Драгічынская аўтабаза № 5. Яе першым кіраўніком з’яўляўся Аляксандр Лукіч Гац.

На аўтабазу № 5 ускладаліся абавязкі па забеспячэнні горада і раёна аўтамабільнымі перавозкамі грузаў і пасажыраў. У той час вытворчыя і адміністрацыйныя памяшканні новаўтворанага аўтатранспартнага прадпрыемства размясціліся ў будынках па вул. Кастрычніцкай, 57. У аўтагаспадарцы налічвалася 79 грузавых аўтамабіляў і 11 аўтобусаў з рабочым персаналам 248 чалавек. Аўтагаспадарка мела такія аўтамашыны, як ГАЗ-51, ЗІЛ-164, КАЗ-608.

Сваю гісторыю аўтамабільны парк № 15 г. Драгічына Брэсцкай вобласці адлічвае з 1964 г., калі ў складзе філіяла Кобрынскай аўтабазы была арганізавана Драгічынская аўтабаза № 5. Яе першым кіраўніком з’яўляўся Аляксандр Лукіч Гац.

Неўзабаве пасля вызвалення ад нямецка-фашысцкай акупацыі ў г. Маларыта Брэсцкай вобласці ў жніўні 1944 г. на базе лесапільнага завода была створана Маларыцкая машынна-трактарная станцыя (МТС). Першым дырэктарам быў прызначаны Георгій Волкаў, былы партызан атрада імя Жукава, старшым механікам – Іван Іванавіч Клокаў.

Вядучай галіной прамысловасці Беларусі ў першай палове ХІХ ст. заставалася суконная. У цыркуляры міністра ўнутраных спраў за 1808 г. указвалася на неабходнасць павелічэння колькасці суконных мануфактур у беларускіх губернях. З мэтай заахвочвання стваральнікам суконных прадпрыемстваў даваліся дзяржаўныя пазыкі, аказвалася дапамога ў найме працоўнай сілы. Суконныя прадпрыемствы былі пастаўшчыкамі сукна для арміі,урад быў зацікаўлены ў іх развіцці.

Гісторыя торфабрыкетнага завода «Ляхавіцкі» пачалася з распрацоўкі размешчанага ў адносна блізкіх ваколіцах вёскі Тухавічы Ляхавіцкага раёна Брэсцкай вобласці тарфянога масіву «Выганашчанскі». Сюды ў 1968 г. прыехалі геолагі і ўстанавілі шчыт з надпісам «Тут будзе пабудаваны торфабрыкетны завод». Пастановай Савета Міністраў № 937 ад 30 жніўня 1968 г. заснаваны торфабрыкетны завод «Ляхавіцкі».

Завод пачалі будаваць у 1969 г., а закончылі — у 1973-м. Размешчаны на поўдзень ад Тухавіч. Першыя тры гады існавання прадпрыемства прадукцыяй быў так званы фрэзерны торф, больш вядомы, як тарфяная крошка. Ішоў ён у асноўным на патрэбы сельскай гаспадаркі: у якасці ўгнаенняў, для падсцілкі жывёлы. Паралельна ішло будаўніцтва цэха па выпуску паліўных брыкетаў, сыравінай для якіх і з’яўляецца фрэзторф. Першы брыкет з кулярын новапабудованага завода сышоў 1 ліпеня 1973 г.

На прамысловай карце Ляхавіцкага раёна Брэсцкай вобласці 7 ліпеня 1978 г. з’явілася новае прадпрыемства — «Вопытны завод металічнай тары», якое было створана на базе тарнага завода. Першая прадукцыя — бляшанкі, якія выкарыстоўваліся для ўпакоўкі і захоўвання сушанай бульбы для маракоў далёкага плавання.

Пазней сталі выпускаць покрыўкі для шклатары. 25 млн. штук у год — лічылася вельмі добрым вытворчым паказчыкам. У 1982 г. на заводзе асвоена перапрацоўка поліэтылену высокага ціску і наладжана вытворчасць поліэтыленавых коркаў. У 1984 г. асвоены выпуск палімерных скрынак для бутэлек.

УП «Кобрынскае прадпрыемства меліярацыйных систэм» (УП «Кобрынскае ПМС») — адно з найбуйнейшых меліярацыйных прадпрыемстваў Брэстчыны з багатай гісторыяй.

Гісторыя меліярацыі Кобрыншчыны пачалася з першага меліярацыйнага канала, які з'явіўся ў той час, калі тутэйшымі землямі валодала каралева польская і вялікая княгіня літоўская Бона Сфорца. З 1550 г. яна задумала маштабную аграрную рэформу, падчас якой былі зроблены першыя спробы меліярацыі. Канал носіць імя каралевы Боны з сярэднявечча і служыць людзям да нашых дзён. Упадаючы ў межах Кобрына ў Мухавец, з'яўляецца самым старажытным меліярацыйным аб'ектам Беларусі. Аб гэтым сведчыць памятны знак першаму меліярацыйнаму каналу, які ў 2001 г. усталяваны ў Кобрыне. У спісе найстарэйшых гідратэхнічных збудаванняў ёсць яшчэ некалькі каналаў (Кобрынскі, Каралеўскі, Арэхаўскі і г. д.), якія знаходзяцца на тэрыторыі раёна і сёння выконваюць функцыі водапрыёмнікаў меліярацыйных сістэм.

Спецыялізаванае прадпрыемства «Вясёлка»Беларускага таварыства інвалідаў (такую назву мела тады «Дзіона») зарэгістравана 29 верасня 1992 г. Было створана для працаўладкавання інвалідаў і тых, хто стаіць на ўліку ў аддзеле занятасці ўпраўлення па працы, занятасці і сацыяльнай абароне Маларыцкага райвыканкама. Першым дырэктарам назначаны Уладзімір Андрэевіч Бойка.

ВУП «Брэсцкія традыцыі» знаходзіцца паблізу вёскі Залессе Кобрынскага раёна Брэсцкай вобласці. Прадпрыемства ўяўляе сабой адасоблены аўтаномны гаспадарчы комплекс, які размешчаны на асобнай прамысловай пляцоўцы, што ў трох кіламетрах ад г. Кобрына, паблізу дзвюх буйных міжнародных аўтамагістралей Брэст-Масква і Кобрын-Гомель. Ён удала размешчаны па-за гарадской тэрыторыяй з вялікім патэнцыялам для далейшага развіцця і пашырэння.

Жабінкаўскае раённае аб’яднанне «Сельгастэхніка» арганізавана 12 кастрычніка 1966 г. На яго ўскладваліся рамонт і тэхнічнае абслугоўванне машынна-трактарнага парка, жывёлагадоўчага абсталявання ферм.