Пачаткам існавання пажарнай службы ў г. Кобрыне з’явіліся 1820-я гг., калі быў пабудаваны пажарны амбар. У 1869 г. пажарная ахова Кобрына была ўкамплектавана 4 пажарнымі помпамі, 8 бочкамі, 10 вёдрамі, 4 лесвіцамі, 8 сякерамі. Функцыю пажарных выконвалі мясцовыя паліцейскія ў колькасці 10 чалавек.

У тыя часы драўляныя пабудовы Кобрына часта гарэлі, прыносячы значныя страты гараджанам. Так,у 1847 г. у цэнтры горада пажарам знішчаны дзясяткі дамоў, не пашкадавала полымя і культавыя збудаванні; 5 мая 1895 г. падчас пажару згарэла два кварталы жылых дамоў, знішчыўшы 310 дамоў. У канцы XIX ст. пажары за два гады знішчылі 548 дамоў. Усё гэта прымусіла кабрынчан хадайнічаць аб стварэнні пажарнай аховы. Быў нават распрацаваны статут «Вольнага пажарнага таварыства», які накіравалі у Вільню на зацвярджэнне генерал-губернатару, але прыйшла адмоўная рэзалюцыя. Апошні буйны пажар у горадзе прыпадае на жнівень 1915 г., калі горад быў заняты германскімі войскамі. Згарэлі сотні пабудоў, гандлёвыя рады і будынак вакзала.

Маларыцкі раённы аддзел унутраных спраў бярэ адлік з кастрычніка 1939 г. Тады з ліку мясцовага на­сельніцтва было створана раённае аддзяленне міліцыі. У яго функцыі ўваходзіла барацьба з крымінальнай зла­чыннасцю, крадзяжамі, нацыяналістычным падполлем.

Упершыню ў пісьмовых крыніцах в. Быцень Івацэвіцкага раёна Брэсцкай вобласці ўзгадваецца 12 мая 1555 г., калі Ганна Андрэеўна Давойнаўна ў завяшчанні запісвае мужу Ярашу Карыцкаму, канюшаму гаспадарскаму дворнаму, «третюю часть имений моих, то есть Городишъча, Своятич и Бытенья и местечок при тых преречоных именьях и дворцов, данников, бояр путных, людей тяглых к ним прислухаючих».

Дакладная дата стварэння Маларыцкай раённай пракуратуры не ўстаноўлена. Аб даваенным і ваенным перыядзе гісторыі пракуратуры раёна якіх-небудзь дадзеных у архіве Маларыцкага раёна не маецца.

У час Вялікай Айчыннай вайны двое супрацоўнікаў абласной пракуратуры Іосіф Панкоў і Надзея Георгіеўна Калаціліна хаваліся ў Маларыце і з'яўляліся членамі Маларыцкай антыфашысцкай арганізацыі. Ад рук фашыстаў загінуў пракурор вобласці Іосіф Панкоў.

Якуб Сулейманавіч Шынкевіч нарадзіўся 16 красавіка 1884 г. у мястэчку Ляхавічы Слуцкага павета Мінскай губерні (цяпер г. Ляхавічы Брэсцкай вобласці) у сям’і татарскага землеўладальніка Сулеймана Шынкевіча і яго жонкі Фацімы. Меў брата Мустафу Шынкевіча, старшыню грамадства польскіх татар, і сястру Аміну.

Якуб Шынкевіч вучыўся ў розных пачатковых школах, затым у пятнаццацігадовым узросце быў залічаны ў трэці клас рэальнага вучылішча ў Мінску, дзе навучаўся ў 1899–1904 гг. У 1904–1910 г. вучыўся ў Санкт-Пецярбургскім тэхналагічным інстытуце. У 1912 г. паступіў на ўсходнезнаўчае аддзяленне гісторыка-філалагічнага факультэта Санкт-Пецярбургаскага ўніверсітэта.